ما در زندگی اجتماعی گاه دچار اختلاف می شویم و روابط میان ما و دیگران به تباهی و فساد می کشد. آتش اختلاف آرامش و آسایش را از ما سلب می کند. این مساله به ویژه نسبت به کسانی که هر روز با آنان سر و کار داریم یا خویشاوندی موجب می شود تا ارتباط و سروکار داشته باشیم، خیلی با اهمیت است. هر کسی می خواهد این فساد اختلاف از میان برود و روابط اصلاح شده و صلح و صفا بر قرار شود.

یکی از راه هایی که معصومان(ع) برای اصلاح امور و ایجاد صلح و صفا بیان می کنند، اصلاح و ایجاد صلح و صفا با خدا است. به نظر می رسد که ریشه و خاستگاه این مشکل میان ما و مردم به مشکلی بر می گردد که میان ما و خدا وجود دارد. بنابراین اگر ما دست از جنگ با خدا برداریم و به اطاعت دستورهای خداوند بپردازیم، خود به خود روابط ما با این دسته از مردم خوب می شود. امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: مَنْ أَصْلَحَ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیَاهُ وَ مَنْ کَانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظٌ کَانَ عَلَیْهِ مِنَ اللَّهِ حَافِظٌ ؛ هر کس آنچه را میان او و خداست اصلاح نماید، خداوند آنچه را بین او و مردم است اصلاح کند. و هر کس کار آخرتش را به اصلاح آورد، خداوند کار دنیایش را اصلاح کند. و آن را که از خود بر خود واعظ است از خدا بر او نگهبان است.(نهج البلاغه، کلمات قصار 5089)

خداوند می فرماید: وَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ مَا فِى الْأَرْضِ جَمِیعًا مَّا? أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَ?کِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ  إِنَّهُ? عَزِیزٌ حَکِیمٌ?؛ و خدا دلهای آنان را با هم، الفت داد! اگر تمام آنچه را روی زمین است صرف می‌کردی که میان دلهای آنان الفت دهی، نمی‌توانستی! ولی خداوند در میان آنها الفت ایجاد کرد! او توانا و حکیم است!(انفال، آیه 63)